Gougane Barra

W Gougane Barra nie gościmy po raz pierwszy, ale pierwszy raz trafiamy tu w zamiarze pieszych wycieczek. Justyna dzień wcześniej sprawdza jakąś mapkę i stwierdza, że trasy różne są, w większości w okolicach 2km długości.

Dojeżdżamy przed 12 i ruszamy przed siebie. Zaraz za zakrętem odnajdujemy oznaczony szlak. Bez podejrzeń zaczynamy spokojne podejście szeroką, szutrową drogą. Na drodze i dookoła przemieszczają się owce i barany, więc radośnie uczę dziecię me porozumiewać się z nimi, co podchwytuje szybko z wielką radością. Po jakimś kilometrze przechodzimy przez płot, zgodnie z oznakowaniem, i zaczyna się już normalna górska ścieżka. Nadal podążamy nią bez zastrzeżeń, chociaż po opadach dnia poprzedniego jest dość mokro i strumyki płyną wolno. Gdy zaczynamy trochę tonąć w błocie na głos oboje wyrażamy opinię, że nie jest to żadna ze ścieżek, o których myśleliśmy.

Zakładamy jednak, że, mimo, iż dłuższa zatacza gdzieś dalej krąg. Wchodzimy dalej coraz mniej starając omijać się wodę i błoto gdyż poziom takowych w butach jest już pełny. Gdy docieramy już prawie pod jeden ze szczytów, robimy chwilę dłuższy postój i zastanawiamy się, co dalej. Po paru minutach dogania nas mała grupka (pierwsze osoby, które widzimy na trasie). Zapytanie mówią nam, że droga się szybko nie kończy i właściwie trzeba by obejść szczytami całe jeziorko by zejść na dół. Jako, że nie przewidzieliśmy ani butów, ani prowiantu czy nawet wody, decydujemy się na powrót tą samą ścieżką.

W dół idzie się szybko. Błotko dopiero teraz pokazuje swoją śliskość, pozwalając mi raz wylądować na tyłku, raz zaprezentować piękny telemark a wielokrotnie po prostu przejechać się na nim na krótkim odcinku. Ponownie w Gougane Barra (po 2,5g) zjadamy sobie lunch i cieszymy się pogodą, której nikt się nie spodziewał. To już drugie wyjście mojej Żony w góry po 13 latach przerwy!

W domu już doczytujemy, że ścieżką, którą wybraliśmy jest St. Finbarr’s Way, która prowadzi aż do Top of the Rock / Drimoleague. Dobrze że zawróciliśmy…